Historia i pochodzenie wirusa

Małpia ospa została po raz pierwszy zidentyfikowana w 1958 roku w laboratoriach, gdzie trzymano małpy do badań. Stąd też pochodzi jej nazwa. Pierwszy przypadek zakażenia u człowieka odnotowano w 1970 roku w Demokratycznej Republice Konga. Od tego czasu wirus sporadycznie pojawiał się w Afryce Środkowej i Zachodniej, głównie w krajach o ograniczonym dostępie do opieki zdrowotnej. Do niedawna uważało się, że małpia ospa jest wyłącznie chorobą endemiczną tych regionów, jednak zmiany w sposobach życia, podróżach międzynarodowych oraz urbanizacji sprawiły, że wirus ten zaczął pojawiać się w innych częściach świata.

Objawy i przebieg choroby

Małpia ospa to wirusowa choroba, której objawy są zbliżone do ospy prawdziwej, aczkolwiek z reguły są łagodniejsze. Okres inkubacji wirusa wynosi zazwyczaj od 7 do 14 dni, choć może się on wydłużyć do 21 dni. Pierwsze objawy to gorączka, bóle mięśni, bóle głowy oraz ogólne osłabienie organizmu. W miarę postępu choroby pojawiają się wysypka i charakterystyczne pęcherzyki, które z czasem przekształcają się w strupy. Wysypka najczęściej zaczyna się na twarzy, a następnie rozprzestrzenia się na inne części ciała, w tym na dłonie, stopy i tułów. W niektórych przypadkach mogą wystąpić poważniejsze powikłania, takie jak zapalenie płuc, sepsa czy zapalenie mózgu, zwłaszcza u osób z obniżoną odpornością.

Drogi transmisji groźnego wirusa

Wirus małpiej ospy przenosi się głównie poprzez bliski kontakt z zakażonymi zwierzętami lub ludźmi. Rezerwuarem wirusa są różne gatunki gryzoni oraz naczelnych, co sprawia, że osoby mające kontakt z tymi zwierzętami, np. w ramach pracy lub polowań, są bardziej narażone na zakażenie. Do transmisji między ludźmi dochodzi najczęściej poprzez kontakt z płynami ustrojowymi, zmianami skórnymi lub drogą kropelkową. Istnieje również ryzyko przeniesienia wirusa przez zanieczyszczone przedmioty, takie jak pościel, odzież czy naczynia. W przypadku zakażenia kobiet w ciąży, wirus może przeniknąć przez łożysko i zakażać płód.